Vandaag namen wij afscheid van Kees Huijsdens, die op zondag 29 december jl. overleed. Dat was  één dag voor zijn 77-ste verjaardag én acht weken na het overlijden van zijn vrouw Ineke. Een echt Boys-gezin is hiermee hard getroffen. Dat Kees en Ineke er in zo’n korte tijd nu allebei niet meer zijn, dat typeert hen wel. Want waar Kees was, was Ineke  en andersom. Bijvoorbeeld achter of voor de bar, in de bestuurs- en commissiekamers, als trouwe bezoekers van de wedstrijden van Boys 1, thuis en uit, gedurende vele jaren. Twee jaar geleden belandden ze nota bene zelfs samen in het ziekenhuis en het revalidatiecentrum. Hun gezondheidstoestand luidde toen het einde in van een periode van zo’n dertig jaar vrijwilligerswerk voor Alphense Boys.

Over Ineke schreven we twee maanden geleden op deze plaats, dat zij altijd graag duídelijk was. Ze maakte geen geheim maakte van wat ze (soms) van iets of iemand vond. Kees kon óók duidelijk zijn, maar beheerste daarbij de kunst van de diplomatie. Hij wist conflicten goed te vermijden en was er altijd op gericht om samen aan oplossingen te werken. Dit zijn onmisbare eigenschappen voor een wedstrijdsecretaris, een taak die Kees anders nooit vijftien jaar bij onze vereniging zou hebben volgehouden.

Zonder ook maar iets af te doen aan al zijn andere werkzaamheden bij de Boys, lagen op het wedstrijdsecretariaat bij de jeugd Kees’ grootste verdiensten. Kees kwam beginjaren negentig samen met Ineke bij de Boys, toen zoon Stefan wilde gaan voetballen. Het was een vanzelfsprekendheid voor de beide ouders om óók iets voor de club te gaan doen. Kees werd jeugdleider. Hij hield nauwgezet de rijbeurten van de ouders en de wisselbeurten van de spelers bij. Als ouders of kinderen hier klachten over hadden, dan kon hij die eenvoudig pareren. Wel zo duidelijk…

In die tijd groeide de jeugdafdeling van Alphense Boys naar een recordomvang. Het wedstrijdsecretariaat waar Kees was ingerold, werd daardoor te veel werk voor één man. Zeker als je dan ook voor elke wedstrijd een scheidsrechter moet aanstellen. In tegenstelling tot de huidige tijd waren daar toen gelukkig nog genoeg leden/vrijwilligers voor te vinden. Maar het moest allemaal wel worden geregeld en gecoördineerd. Samen met Johan van Ooij nam Kees destijds het initiatief om het jeugd-wedstrijdsecretariaat te structureren en in commissieverband op te zetten. Dankzij de ervaring die Kees inmiddels had, werd hij bijna als vanzelf hoofd van het wedstrijdsecretariaat. Elke maandagavond kwamen Kees, Johan en in die tijd Saskia Meijer en Monique Kroon bij elkaar om alle wedstrijden voor het volgende weekend weer in het schema te zetten. Bedenk hierbij dat er in die tijd nog geen Sportlink was, geen automatisering. Misschien was het juist daardoor altijd zo gezellig en vaak een dolle boel met elkaar.

Kees en zijn team vormden het kloppend hart van de jeugdafdeling. Zijn kennis en capaciteiten bleven bij de KNVB niet onopgemerkt. De bond vroeg hem om bij de werkgroep jeugdvoetbal te komen; hij was er van 2009 tot 2013 lid van. Dit vervulde hem met trots, al liet hij dat naar buiten toe nooit zo goed merken. De relatie met de KNVB was heilig voor hem, zegt zoon Stefan. “In die tijd moest je nog handmatig wedstrijdformulieren invullen. Wanneer een speler een rode kaart had gekregen, vroegen trainers dan wel eens om het formulier een paar dagen later op de post te doen. Dan kon die speler de volgende wedstrijd nog meedoen… Maar daar werkte mijn vader beslist niet aan mee, want dat zou ten koste gaan van zijn samenwerking met de KNVB.”

Ook bij zeer veel andere activiteiten op de club waren Kees en Ineke betrokken en hielpen zij mee. Ze hielden er veel vriendschappen met andere Boys-vrijwilligers aan over, in het bijzonder met Johan en Lia van Ooij, tot hun laatste dagen aan toe.

Als blijk van verdienste voor zijn werk voor de KNVB werd Kees in april 2017 door de KNVB onderscheiden met de Zilveren Speld. Bij Alphense Boys ontvingen Kees en Ineke samen in 2004 de prijs voor Vrijwilliger van het Jaar. Het was de eerste keer dat deze trofee aan twee mensen werd uitgereikt en het is daarna nog maar één keer gebeurd. Uitzonderlijk dus, maar in het geval van Kees en Ineke eigenlijk toch ook weer vrij logisch.

Tot enkele jaren geleden zat er tussen de Vrijwilligersbokaal en het erelidmaatschap geen onderscheiding voor trouwe leden/vrijwilligers. Daar kwam drie jaar geleden verandering in met de benoeming van Leden van Verdienste. In alle oprechtheid: er bestaat geen goede verklaring voor het feit dat Kees toen niet in het rijtje met kandidaten voor deze onderscheiding is opgenomen. Gezien zijn staat van dienst had hij daar volledig recht op. Was het omdat Kees altijd zo bescheiden was, een stille kracht? Ja.., misschien.., maar dan nog? Afgelopen week hebben we met Linda en Stefan besproken hoe we Kees, met Ineke in gedachten, toch nog de eer kunnen geven die hem toekomt. Hieruit is voortgekomen dat het bestuur van Alphense Boys in de eerstvolgende algemene vergadering aan de leden zal voorstellen om Kees postuum tot Lid van Verdienste te benoemen. Formeel hoort dit zo te gaan en we beschouwen het dan ook louter als formaliteit. In de praktijk is Kees hiermee nu al opgenomen in de lijst met ereleden en Leden van Verdienste, wat betekent dat zijn naam voor altijd aan Alphense Boys verbonden zal blijven.

Kees, bedankt voor alles wat je voor Alphense Boys hebt gedaan.