Excuses dat jullie zo lang moesten wachten op dit verslag, maar de champagne borrelde nog lang na, het vuurwerk reikte tot in de hemel en de polonaise duurde nachtenlang… de MO13 heeft namelijk drie punten binnen en het genoegen van de winst was ons al zó lang ontzegd, dat dit eerst even gevierd moest worden!

De eerste minuten van de wedstrijd stemmen ons meteen hoopvol. De meiden coachen elkaar in het veld, er wordt flink aangemoedigd en luid geroepen en die felheid zie je terug in de duels. Pien neemt de bal mooi mee op rechts en Indy J. zoekt naar een opening. We bewegen ons voortdurend op hun helft en zodra Be Fair terugkomt, stopt Isabella de aanval. Riva en Floor blijven alert achterin en zorgen dat Roos, die de uittrap duidelijk steeds beter beheerst, gedekt blijft. Tanja blijft als een pitbull naast haar tegenstander en staat geen uitbraak toe. Het eerste kwartier beheersen de meiden simpelweg de wedstrijd.

En dan kakt het in. Misschien slaat de moeheid toe, maar de stemmen in het veld verstommen en de felheid dus ook. Be Fair krijgt veel meer ruimte, omdat onze spelers er niet meer op af gaan. Die gelatenheid wordt meteen afgestraft: Be Fair schiet op het doel, maar de bal kaatst gelukkig af op de paal. Tanja geeft een diepe pass naar voren, en er wordt wat heen en weer gepingpongd. Dan komt Indy A. voor het eerst gevaarlijk voor het doel, maar haar schot komt net tekort. Even later opnieuw een kans als Be Fair hands maakt. Floor neemt de vrije trap, maar Razia stapt net achteruit en komt er niet meer bij. Er zijn wel wat kansen, maar dat geldt ook voor Be Fair en zo blijft het rommelig. De meiden zijn hun richting kwijt en denken niet meer vooruit. Zelfs Daisy en Lieke kunnen dat niet meer goedmaken als zij vers het veld in komen.

We krijgen weer een corner tegen, maar Riva werkt de bal weg en houdt intussen het razendsnelle aanvallertje (ze is klein) van Be Fair in bedwang. We zien even weer een flits van hoe het kán zijn, als Indy J. en Kristina een schoolvoorbeeld van een een-tweetje op rechts laten zien. Het zijn de parels in het figuurlijke modderbad van de laatste 10 minuten: het vertrouwen is ver te zoeken, alle ballen gaan doelloos door het midden en de meiden schakelen te langzaam terug tussen aanval en verdediging. Als het fluitsignaal klinkt, slaken we een zucht van verlichting. Het is gelukkig 0-0 gebleven, dus er kan nog van alles gebeuren.

Kim móet de rust hebben benut voor een effectieve donderpreek, want als de tweede helft begint, is het vuur weer teruggekeerd. Indy J. schiet prachtig op het doel, maar raakt de paal. Dan grijpt Kristina haar kans, maar het schot is te zacht. Isabella passt de bal naar Indy A. en ja hoor, die scoort! Het is 1-0 en van alle kanten klinkt er een hard gejuich. Een paar minuten later neemt de keeper van Be Fair de bal in handen terwijl ze buiten het 16-meter gebied staat. Floor neemt de vrije trap, maar schiet over het muurtje en ook nét over het doel heen. Zo hé, wat spannend! We komen goed weg als Be Fair een mooie tegenaanval organiseert, die echter ook strandt op de paal. We hopen allemaal op een tweede goal van onze kant, zodat we wat rustiger kunnen ademhalen, maar die blijft uit.

Dat betekent dat de meiden moeten blijven knokken en dat doen ze. Sommige meiden van Be Fair zijn zo snel en beweeglijk, dat de meiden het tegen hen moeten afleggen omdat hun conditie het laat afweten. Als de scheids tot twee keer toe zijn grensrechter negeert, schiet dat even bij onze coach in het verkeerde keelgat, en bij de ouders trouwens ook. We krijgen een stevige reprimande, en wat ons betreft onterecht, dus dat moeten we op een rustiger moment even rechtzetten. Nu gaat het om de laatste minuten. Riva laat zich een paar keer van haar stevige kant zien (that’s your girl Peter) en ook dat kan de scheids niet waarderen. Nog een paar halfslachtige kansen in onze voorhoede, maar geen echte doorbraak meer. Gelukkig ook geen terugval. De wedstrijd eindigt met een schitterend schot van Indy J… ongelooflijk, wéér op de paal, die leek er vandaag speciaal voor haar te staan. Het is een mooie finale van een superspannende wedstrijd, want er wordt afgefloten en de ontlading is groot. Eindelijk weer eens gewonnen – dat vraagt om patat!